Samotność

Mówi się, że ,,oczy są zwierciadłem duszy", ale !uwaga! tu Was może zdziwię, ale nie do końca się z tym zgadzam. Oczy łatwo mogą nas zwieść, zwłaszcza, gdy na naszej twarzy gości "uśmiech". Dlaczego "uśmiech", a nie uśmiech? Bo uśmiech jest szczery i prawdziwy, a "uśmiech" na pokaz. Wydaje się, że łatwo rozpoznać kiedy ktoś jest nieszczęśliwy, smutny, ale w rzeczywistości w niektórych przypadkach to naprawdę bardzo trudne, czasami wręcz niewykonalne. Często jest to spowodowane samotnością.
Na przekór wszystkiemu, prędzej czy później, każdego z nas dotyka samotność. Uczucie, że nie ma komu się wygadać, mimo że ma się 124903020989 znajomych to i tak nikt nas w pełni nie zrozumie. Najgorsza jest samotność "w towarzystwie" (tak, taka też istnieje). Niby się śmiejesz z innymi, wszystko ładnie, pięknie, ale jak przychodzi co do czego to zostajesz sam. Zaczynasz się czuć odtrącony i tak jakbyś nie miał kontaktu z innymi. Gubisz się w rozmowie i na sam koniec oni tracą zainteresowanie rozmową z Tobą. Stoisz i "uśmiechasz się", bo wszystko jest "ok". Przynajmniej na tyle "ok" żeby inni nie wypytywali się bez przerwy o to, co się stało. Osobiście nie przeszkadza mi bycie samemu raz na jakiś czas, bo w końcu jestem typem samotnika, ale to NIE to samo co samotność.

Przepraszam za taki melancholijny post, ale w trakcie pisania go zupełnie nie mam humoru. To taka mała garstka tego, co właśnie siedzi mi w głowie.

A jak Wasze samopoczucie?

                                                                                                     ~A